Dito, Sa Dalampasigan

                                                    Dito, sa dalampasigan                                                     

Sa gaslaw ng mga alon,

Sino bang makasasalba?

Buhangin na walang pagkikimkim

Dagat na walang pagpapatawad

Ako, na wala nang magagawa.

Dito, sa dalampasigan

Aking pinagmasdan

Bakas ng iyong mga paa

Sa buhangin.

Mga butil ay unti-unting

Tinatangay ng mga alon.

At maya-maya pa’y maglalaho na

Ang mga bakas na sa paglisa’y

Dala na rin ang iyong mga ala-ala.

Anong puwang nitong marka

Kung ang dagat at buhangi’y

Sadyang pinag-isa?

Anong silbi ng mga ala-ala

Kung ibabaon lang rin naman ito

At hahayaang agawin ng dagat

Sa buhanging walang pagkikimkim,

Sa buhanging walang pakialam?

Gaya ng pagbaon mo

Sa ala-ala ng iyong mga pangako.

Gaya ng iyong hinayaang

Anurin na rin ang aking tiwala.

Buhagin nga’y walang kinikimkim.

Tulad mo.

Dito, sa dalampasigan

Sa aking pagtanaw

Sa tuluyang pagtatagpo

Ng langit at ng dagat

Sa dako paroon,

Itong walang hanggang kumot ng asul

Na siyang nagsisilbing

Panangga sa dagok ng aking damdamin

Ang siya ring sumugpo sa talang kahel

Hanggang sa ang init nito’y maglaho,

Hanggang sa ang liwanang nito’y

Magmistulan nang abo.

Gaya ng iyong pagpundi

Sa liwanang ng aking mga mata.

Gaya ng iyong pagkitil

Sa aking pag-ibig

Na kani-kanina’y nag-aalab pa.

Dagat nga’y walang pagpapatawad.

Tulad mo.

Dito, sa dalampasigan

Nag-aamok ang hangin

Binubunyag ang sikreto

Dala-dala ang katotohanan.

Aking naulinigan, pagtangis ng hangin—

Ang tangi kong kakampi,

Sinasampal ang aking kaluluwa.

Dito, sa dalampasigan

Nahihiyang dumungaw ang mga bitwin

Sa kalangitang nagdadamot ng liwanag.

Gaya ng pagdadamot mo ng kaliwanagan.

Gaya ng pagtatago mo ng katotohanan.

Dito, sa dalampasigan

Sa bagsik ng tadhana,

Sa pagguhit ng luha,

Sa gaslaw ng mga alon...

Ni ang aking sarili

Ay hindi ko naisalba.

Ano nga bang magagawa?