Ito na lang ang
natira sa akin
--pintig ng mga
pantig na bunga ng iyong kawalan.
At sa pagdungaw ng
mga tala,
Alaala mo’y nanunuot
sa kanilang kariktan.
Idinuduyan ka ng gabi
pabalik sa akin
Habang kasiping ko
ang kuwaderno.
Malamig na kayakap
ang hangin
Halintulad sa iyo.
Pinunan itong patlang
ng aking pangungulila,
Pinunan itong gabi ng
paghahanap sa wala.
Piringan ang pusong
pilit umiigtad, hanggang
Mga
pahina na lang, sa iyo, ang nakakikilala.
At habang ang papel
ay hindi pumapalag,
Inaabuso ito ng
nagdurugong panulat.
Kalyado na ang kamay
ng pusong makata,
Ngunit sandali pa’y
hihinga na ang mga salita.
Sa mga gabing
nanganganak ang kalungkutan
Ng mga bantog na
manunulat,
Asawa niya’y
kabiguan,
Komadronang pag-ibig
na salat.
Sa gabi ng mga bigong
makata,
Sa pagbagabag mo sa
aking gunita,
Aagos at raragasa ang
sakit sa bawat impit.
Aagos at raragasa ang
tibok ng mga salita.
Pagkat nag-alay ng
dugo ang dakilang panulat,
Alang-alang sa
pagkabuhay nitong mga titik.
Hindi na humihinga
ang bigong makata.
Patay na ngunit buhay
pa rin.
