Isang oras mahigit na akong naglalakad sa highway. Biglang
may tumawag na kaibigan.
“Batch, saan ka?”
“Sa highway, naglalakad.”
“Sino’ng kasama mo?”
“Wala.”
“Ano’ng ginagawa mo diyan?”
“Wala, naglalakad lang.”
Gusto niyang samahan ko siya. Sabi ko magkita na lang kami
sa kanto. Alas diyes daw, sabi niya. Um-oo ako. Binaba ko ang tawag sabay
nakita ko ang hinahanap ko. Sa kabilang kalsada, may mga tambay na lalaki. Mga menor
de edad. Kinausap ko sila.
“Nagtitinda po ba kayo ng formalin?”
“Formalin?” sabi ng isang nakapulang sando. Nagtuturuan pa
sila.
“Sige na, pagbentahan mo na. Pangyosi natin,” bulong ng isa.
Apat sila doon. Pirmeng nagpapalipas lang ng gabi habang nakaupo
sa halos sira-sira’t magaspang na mga monoblock. Nabulabog ko yata ang
pagtambay nila.
“Sige po, tignan ko lang po sa loob,” sagot sa akin ng
nakapulang sando sabay kinuha sa akin ang dala kong basyo ng mineral water.
“Kahit kalahati lang!” pahabol ko. Dalawa silang pumasok sa
morge. Naiwan ako kasama ang natira pang dalawa.
“Saan niyo po gagamitin?” Tinanong ako bigla ng isa.
Nakasuot siya ng puting tshirt.
“Ah... may project kasi ako. Dissection.” Hindi niya inalis
ang tingin niya sa akin. Nakanganga siya, hindi ko malaman kung namamangha ba o
‘di lang ako maintindihan.
“Ng mga hayop po?” Ah, naintindihan naman pala niya.
“Mmm.. Insekto.”
Tao sana ang trip kong isagot pero baka lalo lang siyang
mawirduhan sa akin. “Magkano pala?” tanong ko sa dalawa kong kasama.
“’Di ko po alam sa kanila eh. Kayo na po bahala,” sabi ng
isa.
“Sampung piso, pwede na ba? May panukli ba kayo sa bente?”
Last money ko na kasi ‘yun, sagad na. Pero tangina. Ano ba
naman ang bente pesos na bayad para sa isang bagay na hinanap ko ng kay tagal?
Isa pa, malay ko ba kung mahal pala talaga yun? Edi nalugi pa itong mga
binatilyo na kumupit na nga lang sa drum na puno ng formalin.
‘Di nagtagal ay lumabas na ang dalawa pang formalin boys.
Puno na rin ang basyo kong kanina’y walang laman.
“Magkano kaya ‘to?”, tinanong ko sila ulit.
“Kayo na po bahala.”
Binigay ko ang benteng buo. May yosi silang lahat, may
formalin ako. Pare-pareho kaming masaya. Habang naglalakad ako pauwi dahil wala
na akong pamasahe, saka lang ako napaisip. Biruin mo? Bente pesos lang pala ang
kapalit ng buhay ko.
Natawa ako sa kabalintunaan ng mga bagay-bagay. Walang
kaalam-alam ang mga batang iyon na sa simpleng kagustuhan nilang magbisyo, may isang
malagim na planong matutupad. Aabot pa kaya sa akin ang tawag ng isang
kaibigan? Malayo pa ang alas diyes.
“Batch, batch nasaan ka na? Batch? Batch...”
