Wala naman halos pinag-iba ang
limang buwan sa isang linggo, isang araw at dalawampu’t isang minuto. Natuto
lang akong magtanda. Ngunit hindi kailanman ako natutong makalimot, o mapagod,
o magsawa. Mahal ko pa, oo. Pero ano ba naman ang sampung buwan para
pagsayangan ko ng buong buhay? Masakit, oo. Pero kailangan pa ring bumangon sa
umaga. Baka sakaling maidaan sa kape, sa kaibigan, sa musika. Hindi rin naman
kasi makikita ang pag-asa sa ilalim ng kumot. Mamarapatin ko na lamang na huwag
nang tangkain pang lapatan ang dilim ng panibagong dilim, lalo lang akong hindi
makakakita ng liwanag. Masakit, malamang. Kasi nga nagmahal. Natutulala
paminsan-minsan. Namumugto ang mata, madalas. Dala ng mga luha ang katotohanan.
Hindi ko ikinakaila sa sarili ko ang kalungkutan. Sa totoo lang, nakakatukso pa
rin talagang magmukmok at magpakain na lamang sa gabok sa sulok ng aking
kwarto. Sa totoo lang, ayoko na talagang gumising kinabukasan. Pero oo nga,
bakit nga naman hindi ko subukang bumangon sa umaga?
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento