Alak, Ulan, Papel

Alak, ulan, papel. Bumubuo ng aking gabi. Hindi ko alam kung anong mas ikakalungkot ko, yung iniwan na niya ako ng tuluyan o yung ibinibigay na katahimikan ng aking katabi. Kailangan ko lang naman ng salita, kahit anong salita. Dahil hindi ko alam kung anong unang mababasag, ako o ang katahimikan. Alam kong alam ng mga kaibigan kung paano palubagin ang aking loob. Sumuko na lang rin siguro sila sa akin. Hindi naman sila obligado sa aking pagngiti. Pero kailangan kong makarinig ng kahit simpleng, “Ayos lang yan”. Gusto kong maniwala na ayos lang yan, kahit hindi totoo. Ikatutuwa ko na lang na pinapatugtog sa lugar na ito ang mga kanta ng paborito kong banda. Ngunit sadyang malulungkot lang talaga ang awit ng paborito kong banda... saliw nilang sumasabay sa ulan, liriko ng kabiguang nilulunok ko kasabay ng alak, habang pilit na pilit kong tinatapos itong aking papel. Sa oras na matapos ito, saan na?