Nakauwi Na

Bagalan nating maglakad. Ayaw ko pang umuwi.

Sabihan mo ako ng mga bagay na kung anu-ano. Kwentuhan mo ako ng basta-basta, tulad ng mga kwento ko sa'yo. Nais kong marinig lahat ng 'yong kababawan hanggang sa kalaliman at makita ang bawat kasuluksulukan ng kalawakan ng isip mo.

Sabihan mo ako ng mga nakakatawa, nakakatakot, nakakainis, out-of-this-world, anything-under-the-sun, may-masabi-lang na mga bagay na alam mo. Makikinig ako. Pero ayos rin naman sa akin kahit ba tahimik lang. Alam kong likas kang matipid sa salita. At madalas ko ring pinakikinggan ang katahimikan mo.


Bagalan nating maglakad. Ayaw ko pang umuwi.


Alam kong limang minuto na lang bago parang upos ng sigarilyong mauubos itong daan na tinatahak natin. Pero sa natitirang limang minutong iyon, ang alam ko lang ay ligaya. At ang daan, parang ulap at hindi baku-bakong semento.

Samahan mo lang ako kahit wala kang masabi. At samahan mo lang ako kahit marami akong gustong sabihin sa'yo pero pipiliin kong huwag na lang magsalita. Samahan mo ako hanggang ang limang minuto ay maging oras, araw, buwan... dekada. Samahan mo ako hanggang ang kahapon ay tuluyan nang malimot at ang hinaharap ay kaya nang harapin.


Bagalan nating maglakad. Ayaw ko pang umuwi.


Namnamin natin ang mga sandaling sabay ang sukat at bilis ng ating paghakbang. Dahil sa ganitong paraan, para na ring sabay ang tibok ng ating mga puso. Parang isang pyesang sabay tayo sa kumpas. Parang mga notang tama ang bagsak sa musikang singkopado.

Namnamin natin ang mga sandali dahil kahit na hindi pa natin pwedeng mahiram ang mga palad ng isa't isa, alam ko naman na sa atin ang mga natitira pang segundo bago ako pumanhik sa dyip na nag-aabang. Bago ko baunin sa pagtulog ang alaala mong naglalakad palayo hanggang sa hindi na kita makita.


Bagalan nating maglakad. Ayaw ko pang umuwi.

Ayaw pa kitang umuwi.

Dito muna tayo. Dito muna ako, kahit sa gilid lang ng utak mo. At dito ka muna, kahit sa hagip lang ng gilid ng aking mata. Dito muna tayo, sa mga panakaw na sulyap at mga hiram na sandali. Dito muna tayo, sa hindi umaasa. Para hindi na naman mabigo. Dahil dito sa kung saan may ikaw at ako, kahit walang tayo, maituturing ko pa ring ako'y nakauwi na. At sana, ikaw rin. 

Love

Love was the warmer days my body was aching for.

I longed for her with watery eyes, withering soul,

Waiting, believing that love is a verb,

 That she will eventually come

Show up at my door with eyes more watery,

soul more withering than mine,

saying she can’t bear another moment

without a glimpse of my face.

Yet, my door remained as empty as it was open,

Left me believing that love is a verb, love

Is a verb that is somehow manifested otherwise

As a noun misused,

A metaphor often misunderstood, love

Is an adjective for the lump in my throat

For the excuses she makes when she chooses her friends

Over me, love

Is the word for that sinking feeling I get whenever I realize

I’m not actually included in her life plans.

I thought maybe love was a room I could come home to.

Maybe love was a two-way ticket, a comfy bus ride home.

Or a crowd I could sing songs to and listen wholeheartedly
even if I was off key.

But love is the one who’s off key.

Love is black and blue mistaken for a red one.

Love is the lowest card in the deck mistaken for an ace.

Love is a blatant vanity that feeds one’s self

And effort is like a flower, elegant and lovely

But in due course fades.

And I?

Just another story love holds

Sooner abandoned, later forgotten and

Seemingly nothing more than a hangover she got

From her drinking spree the night before.

But love is a verb.

It arrives, it hurts, it leaves.

Love is a verb.

Love tries, love gives,

Love, loves.

And if love is indeed a verb, I still believe

Love thinks of me in spite.

And one of these days, it’s gonna come

Show up at my door with eyes more watery,

soul more withering than mine,

saying she can’t bear another moment

without a glimpse of my face.

Nanonood Ako ng Movie ni Kim Chiu Habang Sinusulat Ko 'To

Naghihintay hanggang tuluyang lumabo

O luminaw

Ngunit ngayon pa lang, pinipiringan na’ng mata.

Mapapagod o masasanay?

Nalulungkot at nagagalit ng sabay.

Naghihintay na lang mamitig

Kakatitig sa oras na

Pumapatak –hindi, tumatakbo

Parang ikaw

O ako.

Kung tutulinan, mahahapo

Ayaw ko pang sumuko kahit

Tawagin ma’y lumalayo,

Matatapos na yata ang yugto’t

Mapipilitan na lang akong huwag maduwag

Sa dagok ng tadhanang parang kumag

Na ‘di ko kailanman mapagtanto,

Tulad mo.

Wistful Thoughts Down Aglibut Avenue

These golden leaves crumble

As if to say

These streets will always bear,

These streets will always be

You and me.

Long as these trees grow,

These leaves die,

Rugged remnants of letting go

Caressing the soft spot of our heels

Before finally caving in.

They continued to crumble

As we raced back and forth

Leaving trails of our own tears,

Days marched to months and

Walked away.

It’s our time to crumble now

Like how these leaves did for us,

Like our pages read, yellowed and old

Like my memories of March before we said

Farewell. 

Isang Hakbang

Isang hakbang palapit ang akin,
Isang hakbang palayo ang sa'yo.
Saan mo itinapon ang pag-ibig?
Baka maaaring pulutin ko.

Isang halik ng luha sa hatinggabi,
Isang hikbi sa bawat yumaong silakbo.
Isang heleng 'di aabot sa iyong pandinig
Sa mga oras na nangingibabaw ang pagkabigo.

Isang haplos sa pagkahinawa
Isang hilagyong pinawian ng dagitab
Halakhak sa bawat nagkukunwaring
Panlunas sa nagkukubli pang lagablab.

Isang hikab ng pusong pagal,
Isang hiwa sa kirot ng bawat paalam.
Saan mo itinapon ang pag-ibig?
Saan mo ba itinapon...

Ano'ng Trip ng Kalawakan? Part III

Sabi sa kanta, “Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars? I could really use a wish right now.” Bakit kaya hindi na lang niya tiyagaing maghintay ng totoong shooting star? Mas astig kaya makakita ng shooting star kaysa sa airplane. Isa pa, tulad ng airplanes, marami ding dumadaan na shooting stars sa langit araw-araw. (Oo, kahit may araw meron pa ring shooting star. Pero mas makikita lang natin sila kapag gabi.) Mahirap nga lang silang tiyempuhan. Magugulat ka na lang na biglang may liwanag na guguhit sa langit at bigla ring mawawala after a split second. Tapos matatanga ka. Makakalimutan mong magwish minsan. Boom, tanga. ‘Yun siguro yung nangyari sa kanta. Gusto niya, sa airplane na lang magwish kasi mas mabagal yung airplane.

Pero bakit kaya nagwiwish yung iba sa shooting star? Bakit sila naniniwala na matutupad ‘yun? Mamaya, kasama pang mamatay ng shooting star yung mga pangarap nila. Pero ewan ko. Sabihin na nating primitibo at walang scientific basis pero wala rin naman sigurong mawawala kung magwiwish sa shooting star. Mabuti nga, may pinaghuhugutan pa sila ng pag-asa. Mabuti nga, may pinaniniwalaan pa sila. Ako, humihiling din ako sa mga shooting star. Wala lang. Trip ko eh, walang basagan. Minsan, nagbibilang ako ng maraming shooting stars hanggang sa wala na akong mawish. Minsan, isa lang hinihiling ko. Paulit-ulit hanggang mapagod na akong maghintay ng shooting star. Minsan, iniisip ko na sana mas madilim pa yung gabi para mas makita ko yung mga bitwin. Nakakatuwa lang din kasi isipin na kahit gaano pa kagulo dito sa Earth, kapag tumingin ka sa langit, sobrang kalmado ng lahat. Kahit nga yung kidlat, nakakatakot pero maganda tignan (as long as nasa langit lang siya). Pero hindi ko lang alam kung bakit sa dinami-dami ng celestial beings, sa stars pa napili ng iba magwish. Bakit hindi na lang sa moon? O sa Mars? O sa clouds?

Siguro, wala namang pinag-iba kung magwish ka sa shooting star, o sa wishing well, o sa wish stick, o dun sa maliit na puting mabalahibong halaman na galing sa damo tapos ‘wish’ din ang tawag tapos lumilipad na lang ‘yun bigla sa hangin tapos sasaluhin mo tapos magwiwish ka tapos hihipan mo ulit sa hangin. Basta naniniwala akong kahit saan ka man magwish, may makikinig at makikinig sa bulong ng puso mo. Pwedeng engkanto, multo, pwedeng si Adonai o si Thor. Pwedeng yung parents mo o yung kapitbahay mong gossiper. Basta wish lang ng wish at patuloy ka ring maniwala, libre at unli naman yan. Kaya wala rin sigurong problema kung piliin na lang ni Haley na sa airplane magwish, trip niya ‘yun eh. Sa huli, pare-pareho lang naman tayong humihiling sa kalawakan... kahit hindi natin lubos na naiintindihan kung ano talagang trip nito. 

The Grass is Greener Here

The grass is greener here where

Asphalt pavements are only set for two,

To give more room for the grass—

And even for me

To grow.

Sunsets are a little more glorious here where

The horizon is a limitless stage that

comes to life in an orange haze past the afternoon.

The night is a little brighter here compared

To the skyline filled with shrouds of dusty air.

Stars own the night here.

Crickets will sing tonight, here

Against the clay moistened by the soothing fog

Where the grasses will always remain greener.