Isang Hakbang

Isang hakbang palapit ang akin,
Isang hakbang palayo ang sa'yo.
Saan mo itinapon ang pag-ibig?
Baka maaaring pulutin ko.

Isang halik ng luha sa hatinggabi,
Isang hikbi sa bawat yumaong silakbo.
Isang heleng 'di aabot sa iyong pandinig
Sa mga oras na nangingibabaw ang pagkabigo.

Isang haplos sa pagkahinawa
Isang hilagyong pinawian ng dagitab
Halakhak sa bawat nagkukunwaring
Panlunas sa nagkukubli pang lagablab.

Isang hikab ng pusong pagal,
Isang hiwa sa kirot ng bawat paalam.
Saan mo itinapon ang pag-ibig?
Saan mo ba itinapon...

Ano'ng Trip ng Kalawakan? Part III

Sabi sa kanta, “Can we pretend that airplanes in the night sky are like shooting stars? I could really use a wish right now.” Bakit kaya hindi na lang niya tiyagaing maghintay ng totoong shooting star? Mas astig kaya makakita ng shooting star kaysa sa airplane. Isa pa, tulad ng airplanes, marami ding dumadaan na shooting stars sa langit araw-araw. (Oo, kahit may araw meron pa ring shooting star. Pero mas makikita lang natin sila kapag gabi.) Mahirap nga lang silang tiyempuhan. Magugulat ka na lang na biglang may liwanag na guguhit sa langit at bigla ring mawawala after a split second. Tapos matatanga ka. Makakalimutan mong magwish minsan. Boom, tanga. ‘Yun siguro yung nangyari sa kanta. Gusto niya, sa airplane na lang magwish kasi mas mabagal yung airplane.

Pero bakit kaya nagwiwish yung iba sa shooting star? Bakit sila naniniwala na matutupad ‘yun? Mamaya, kasama pang mamatay ng shooting star yung mga pangarap nila. Pero ewan ko. Sabihin na nating primitibo at walang scientific basis pero wala rin naman sigurong mawawala kung magwiwish sa shooting star. Mabuti nga, may pinaghuhugutan pa sila ng pag-asa. Mabuti nga, may pinaniniwalaan pa sila. Ako, humihiling din ako sa mga shooting star. Wala lang. Trip ko eh, walang basagan. Minsan, nagbibilang ako ng maraming shooting stars hanggang sa wala na akong mawish. Minsan, isa lang hinihiling ko. Paulit-ulit hanggang mapagod na akong maghintay ng shooting star. Minsan, iniisip ko na sana mas madilim pa yung gabi para mas makita ko yung mga bitwin. Nakakatuwa lang din kasi isipin na kahit gaano pa kagulo dito sa Earth, kapag tumingin ka sa langit, sobrang kalmado ng lahat. Kahit nga yung kidlat, nakakatakot pero maganda tignan (as long as nasa langit lang siya). Pero hindi ko lang alam kung bakit sa dinami-dami ng celestial beings, sa stars pa napili ng iba magwish. Bakit hindi na lang sa moon? O sa Mars? O sa clouds?

Siguro, wala namang pinag-iba kung magwish ka sa shooting star, o sa wishing well, o sa wish stick, o dun sa maliit na puting mabalahibong halaman na galing sa damo tapos ‘wish’ din ang tawag tapos lumilipad na lang ‘yun bigla sa hangin tapos sasaluhin mo tapos magwiwish ka tapos hihipan mo ulit sa hangin. Basta naniniwala akong kahit saan ka man magwish, may makikinig at makikinig sa bulong ng puso mo. Pwedeng engkanto, multo, pwedeng si Adonai o si Thor. Pwedeng yung parents mo o yung kapitbahay mong gossiper. Basta wish lang ng wish at patuloy ka ring maniwala, libre at unli naman yan. Kaya wala rin sigurong problema kung piliin na lang ni Haley na sa airplane magwish, trip niya ‘yun eh. Sa huli, pare-pareho lang naman tayong humihiling sa kalawakan... kahit hindi natin lubos na naiintindihan kung ano talagang trip nito. 

The Grass is Greener Here

The grass is greener here where

Asphalt pavements are only set for two,

To give more room for the grass—

And even for me

To grow.

Sunsets are a little more glorious here where

The horizon is a limitless stage that

comes to life in an orange haze past the afternoon.

The night is a little brighter here compared

To the skyline filled with shrouds of dusty air.

Stars own the night here.

Crickets will sing tonight, here

Against the clay moistened by the soothing fog

Where the grasses will always remain greener.

Mga Pagmumuni sa Ilalim ng Star

Mga binasurang bitwin, gabukang tubig

Pala ang kinahihinatnan

Kapag pinagsawaan nang masdan,

Nasilaw siya sa mga patak nito

kaya siya pumikit.

Sinalo ng talukap ng kaniyang mata

Lahat ng ipinamimigay ng langit-- 

Butil sa butil,

masaganang isinasaboy sa lupa at

sandalian niya munang ipagdaramot

Pantapal sa dumi ng kaniyang pisngi,

Ginhawang pagdampi sa galos

mula sa tinik ng rosas niyang mga labi.

Hindi na

Niya makilatis kung ano

Ang kinaiba ng basahan

Sa tao.

Mga binasurang nilalang, masahol pa

Sa gabok ang kinahihinatnan

Kapag pinagsawaan nang masdan,

Hindi na

niya mawari

kung paano siya kaiba

sa lumot ng sahig na

Matagal ring nauhaw

sa halik ng

ulan. 

Midsummer Station

I

Found myself catching embers

In a dormant railway,

nearly forgotten

except the tracks still battle,

fighting long and hard,

these wild grasses

and dead dreams.

Embers to ashes,

Ashes to dust into

nothing, looking

at my dirtied palm,

What would I

expect from something

That was once afire?

Like tracks that led to

Somewhere promising

Turned into

Dead dreams and wild grasses

And—stop

There really is nothing here anymore.

Kanlurang Kanlungan

Kanluran ko ang kanlungan mo

Kaya’t naglalakad akong paurong

Sa kanlurang palaruan mo

Sakdal alipin ng iyong alaala’t

Tanging pinagtagning larawan

Ng hamugang moog at kalawakang

Kahel na may dungis ng abo.

Kimkim ko’y tiwalang

May pait ng alinlangan

Sa hanging idinuyan ka sa aki’t

Tinangay ka rin palayo

Ngunit ano pa’t singhalan

Marahas na kapalarang

Iniwan akong bigo?

Itinuturing ko pa ring marikit,

Gayunman, na nakasama ka sa mga guhit

Na naiukit sa aking palad.

Mapalad

Pa ang bintanang nabihag

Kang mabilis nang ‘yong dungawan

Dahil nakita mo ang ligaya’t kalayaan

Sa kanlungan mong kanlurang palaruan

Ngunit darating rin ang araw

Na hindi mo na siya makikilala

At pag-aaralan mong limutin na rin,

Lubos kapara ng hamak mong paglimot

Sa atin.