Ang Bayani sa Sampung Pisong Punit

Tumambad sa akin itong sampung pisong punit

Na tila inilagak sa gabok ng kahapon.

Papel, may mga mukhang nakangiting pilit,

Guri-guri’t tuluyan nang nilisan ng lutong.

Sa likod ng dungis ay may nagtatagong nilalang,

Pamilyar sa lahat ang wangis at ang ngala’y matunog.

Ngunit wala nang higit pang pagkakakilanlan

Maliban sa siya’y isang bayaning lumpo.

Naisip kong araw-araw, may bayaning namamatay

Sa bawat baryang tahasang nilulustay.

At ang bawat dinadaan-daanang monumento

Ay sagisag ng nasayang na semento.

Sampung pisong pantawid sa kalam ng sikmura

Ay sampung pisong simbolo rin ng alaala

Ng lalaking nakaukit sa matayog na istatwa

Na siyang nagwaksi sa mapanakop na kadena.

Sampung pisong punit pambayad sa tiga-tugtog

Ng punebre para sa lupang kumalimot sa mukha

Na minsang kumumot sa lupa ng sarili niyang dugo

At tahimik na tumanod sa naaaping dukha.

Bayaning lumpo, ang bantayog mo’y nasaan?

Tila yata nalimot na ang iyong adhika na

‘Di rin naman kailangang madaplisan ng bala sa balat

Para lamang sa bansag na ‘dakila’.

Hindi araw-araw ay may bayaning iniluluwal,

Kaya’t marapat lang na magpugay at ating gunitain

Na baldado pa rin marahil ang lupang sinilangan

Kundi dahil sa bayani sa sampung pisong punit.